Görevlerine 5 yıl önce başlayan 112 Acil Sağlık Hizmetleri İstasyonu’nda tanışan 28 yaşındaki paramedik Merve Şimşek ve 27 yaşındaki eşi Burak Şimşek, 1,5 yıl önce hayatlarını birleştirdi.
Hem iş arkadaşlığı hem de hayat ortaklığı vasfıyla zor şartlar altında görevlerini icra eden bu çift, birlikte çalıştıkları ambulansla pek çok hayat kurtarma çabası içinde yer alıyor.
“Nöbetlere beraber gidiyoruz”
Merve Şimşek, 24 saat esasına dayalı olarak çalıştıkları istasyonda, mesai arkadaşlığı ile birlikte evde de mutlu bir aile hayatı sürdürdüklerini ifade etti.
Vakalarla ilgilenirken birbirlerine destek olduklarını ve benzer hislerle hareket edebildiklerini dile getiren Merve, şunları aktardı:
“Çevremden olumlu yorumlar alıyorum ama bazen olumsuz eleştirilerle de karşılaşıyorum. Bize, ‘Evde de iş yerinde de sürekli berabersiniz, sıkılmıyor musunuz?’ diyorlar. Ancak insan, anlaştığı bireyle 7 gün 24 saat birlikte olmayı isteyebiliyor. Ben kendim için bunu gerçekten istiyorum. Eşim, halimden anlıyor. Saygı ve sevgi çerçevesinde ilişkimize devam ediyoruz. Şu an nöbetlere birlikte çıkıyoruz. Eğer ileride çocuk sahibi olursak, devletimizin sağladığı bazı haklar var. Eşim için babalık izni, benim için annelik ve süt izni gibi. Bu hakları kullanarak çapraz nöbet sistemiyle çocuğumuza bakabiliriz. Nöbet esnasında eşim çocuğa bakabilecek, ben nöbetteyken o benim yerime geçebilir. Bunu ileride yapmayı düşünüyoruz.”
[Fotoğraf: AA]
“Ev işlerini de yalnızca eşime yüklemiyorum”
Burak Şimşek de eşinin kendisiyle birlikte vakalara katılmasından memnuniyet duyduğunu belirtti.
Birlikte 24 saat çalışmanın daha iyi empati kurmalarını sağladığını aktaran Burak, “Eşime mesai saatlerinde yardımcı oluyorum ve ev işlerini de yalnızca ona bırakmıyorum. Ailelerimiz de bize destek oluyor” dedi.
Vakalara müdahalede bulunduklarında özellikle yaşlı bireyleri kendi anne ve babaları gibi gördüklerini ifade eden Burak, “Bir kış günü karın yarım metreyi bulduğu bir dönemde, köyde bir teyzemizi almaya gitmiştik. Gece saat 04.00 civarıydı ve hasta mide kanaması geçiriyordu. O teyzenin kapısına ambulansla giremedik. Bu yüzden kendisini sırtımda ambulansa kadar taşıdım. Bir yıl sonra başka bir hasta için aynı eve gittiğimizde, teyzenin bizi görüp tanıdıktan sonra, ‘Sizin sayenizde ben buradayım ve ayaktayım. Allah razı olsun.’ demesi, bu mesleğin en güzel yanlarından biri” şeklinde konuştu.
